Month: September 2013

តើអ្នកបានត្រៀមខ្លួន ហើយឬនៅ?

មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នៅ​ចាំ​ថា រដូវ​លំហើយ ឆ្នាំ ២០០៨ គឺ​ជា​ពេល​ដែល​វិបត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​ពិភពលោក​ ចាប់​ផ្តើម​មាន​សភាព​ធ្ងន់​ធ្ងរ​បំផុត ចាប់តាំងពីសម័យមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ឆ្នាំ ១៩២៩ មក ។ ​នៅ​ក្នុង​ខែ​បន្ទាប់ មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាន​បាត់​បង់​ការងារ ផ្ទះសម្បែង និងការវិនិយោគ ។​ មួយ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក តាម​បទ​សម្ភាស ជា​មួយ​លោក​អាឡាន គ្រីនស្ប៉ាន(Alan Gr-eenspan) ដែល​ជា​អតីត​ប្រធាន​​នៃធនាគា​បម្រុង​នៃរដ្ឋ​សហព័ន្ធ​អាមេរិក បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា ជាមធ្យម ប្រជាជន​ជឿ​ថា វិបត្តិ​សេដ្ឋកិច្ច​នេះ​នឹង​មិន​កើត​ឡើង​ទៀត​ឡើយ ។​ គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “នៅ​ពេល​មនុស្ស​យើង​បាន​ជួប​នឹង​ភាព​សម្បូរ​សប្បាយ ក្នុង​រយៈពេល​ដ៏​វែង នោះ​ជា​ធម្មតា ពួក​គេ​សន្និដ្ឋាន​ថា​ភាព​សម្បូរ​សប្បាយ​នោះ​នឹង​នៅ​តែ​​បន្ត​កើត​មាន​ទៀត”។​

ការ​សន្និដ្ឋា​ថា ការ​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ នឹង​បន្ត​កើត​ឡើង​ទៀត គឺ​ជា​ផ្នត់​គំនិត ដែល​មនុស្ស​យើង​មាន​ជា​ធម្មតា​ទៅ​ហើយ នៅ​ក្នុង​សតវត្សរ៍​ទី​២១​នេះ ។ នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១ លោក​ពេត្រុស​បាន​ចែង​អំពី​ពួក​អ្នក​ដែល​ជឿ​ថា ជីវិត​​នឹង​​មាន​ការ​បន្ត​​​ដូ​ច​​កាល​​ពី​មុនទៀត ហើយ​ពួក​គេ​ជឿ​​ថា​​ ព្រះ​យេស៊ូវ​នឹង​មិន​យាង​មក​វិញ​ឡើយ ។​ គាត់​បាន​បង្រៀន​ថា “ដ្បិត​​តាំង​ពី​ពួក​ឰយុកោ​ដេក​លក់​ទៅ នោះ​គ្រប់​ទាំង​អស់​នៅ​តែ​ដដែល ​ដូច​ជា​ពី​កំណើត​លោកិយរៀង​មក​ដែរ”(២ពេត្រុស ៣:៤)។ ព្រះ​យេស៊ូវ​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ទ្រង់​នឹង​យាង​ត្រឡប់​មក​វិញ ប៉ុន្តែ មនុស្ស​នៅ​តែ​បន្ត​រស់​នៅ ​ដោយ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់ គឺ​ហាក់​ដូច​ជា​យល់​ថា ​ទ្រង់​នឹង​មិន​យាង​​​មក​វិញ​អញ្ចឹង ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់​មិន​​ផ្អាក​សេចក្តី​សន្យា​របស់​ទ្រង់…

ពេលឡើង និងពេលចុះ

មនុស្ស​យើង​ភាគ​ច្រើន​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ជីវិត​មាន​ដំណើរ​ឡើង​ហើយ​​ចុះ​ៗ ។ ​ស្តេចសាឡូម៉ូន​ដែល​ជា​ក្សត្រ​ដ៏​មាន​ប្រាជ្ញា ទ្រង់​ក៏​​បាន​ទទួល​ស្គាល់​យ៉ាង​ដូចនេះ​ផ​ង​ដែរ ហើយបាន​ឆ្លុះបញ្ចាំង នៅ​​ក្នុង​​​កា​រ​ឆ្លើយ​តប​របស់​យើង ចំពោះ​កាលៈទេសៈ​ដែល​មាន​ដំណើរ​​ឡើង​ហើយចុះៗ​នោះ ។ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សាស្តា ទ្រង់​បាន​ចែង​ថា “មាន​ពេល​សំរាប់​គ្រប់​ទាំង​អស់ គឺ​មាន​ពេល​សំរាប់​គ្រប់​ការ ដែល​ចង់​ធ្វើ​នៅ​ក្រោម​មេឃ … មាន​ពេល​យំ និង​ពេល​សើច មាន​ពេល​សំរាប់​សោយសោក និង​ពេល​សំរាប់​លោតកព្ឆោង”(សាស្តា ៣:១-៤)។

ព្រះបិតា​របស់​ស្តេច​សាឡូម៉ូន គឺ​ស្តេច​ដាវីឌ​ ត្រូវ​​​បាន​ហៅ​ថា “មនុស្ស​ដែល​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​ហឫទ័យ​ព្រះ”(១សាំយ៉ូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ការរស់នៅ​​របស់​​ស្តេច​ដាវីឌ គឺ​មាន​ពេល​ឡើង​ហើយ​ចុះ​ៗ ។​ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ទួញ​សោក នៅ​ពេល​បុត្រ​ដែល​ទ្រង់​មាន​ជា​មួយ​នាង​បាតសេបា បាន​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ជម្ងឺ (២សាំយ៉ូអែល ១២:២២)។ ប៉ុន្តែ ក៏​មាន​ពេល​ដែល​ទ្រង់​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​សរសើរ​តម្កើង និង​សើច​សប្បាយ​ផង​ដែរ(ទំនុកតម្កើង ១២៦:១-៣)។ ក្រោ​យ​មក ទ្រង់​ក៏​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​ការ​ស្លាប់​របស់​អាប់​សាឡំម ដែល​ជា​បុត្រា​ដែល​បាន​លើក​ទ័ព​បះបោរ​​​នឹង​ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៨:៣៣)។ ហើយ​នៅ​ពេល​គេ​ដង្ហែរ​ហិប​សញ្ញា​ចូល​ក្រុង​យេរូសាឡិម ស្តេចដាវីឌ​មាន​ក្តី​អំណរ​ខាងវិញ្ញាណ​​​ជា​ពន្លឹក បាន​​ជា​​ទ្រង់​​រាំ​​នៅ​​ក្នុង​​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​(២សាំយ៉ូអែល ៦:១២-១៥)។

នៅ​ពេល​យើង​បង្ហាញ​នូវឲ្យ​គេ​ឃើញថា ​យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានសន្តិភាព និង​សេចក្តី​អំណរ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត គ្រប់​ពេល​ជាប់​ជា​និច្ច នោះ​​យើង​អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​ផល​អាក្រក់​ដល់​ខ្លួន​ឯង ក៏​ដូច​ជា​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ផង​ដែរ ។​ ផ្ទុយ​ទៅវិ​ញ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​បង្ហាញ​ថា ជីវិត​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ គឺ​មាន​ពេល​ឡើង…

ប៉ា!

មាន​ក្មេង​ប្រុស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ចេមស៍(James) ដែល​មាន​អាយុ​២២​ខែ កំពុង​ដើរ​នាំ​មុខ​គ្រួសារ​របស់​ខ្លួន យ៉ាង​មាន​ទំនុក​ចិត្ត នៅ​តាម​ផ្លូវ​ចូល នៅក្នុង​​ព្រះវិហារ​ដ៏​ធំ​របស់​ពួក​គេ។ ឳពុក​របស់ចេមស៍​បាន​តាម​មើលវា​​ជាប់​ជា​និច្ច នៅ​ពេល​ដែល​វា​ដើរ​តេស​តាស់ៗ នៅ​ក្នុង​ចំណោម “មនុស្ស​ធំ” មួយ​ហ្វូង​ធំ​នោះ។​ ភ្លាម​ៗ​នោះ ក្មេង​តូច​ម្នាក់​នេះ​ក៏​ស្លន់ នៅ​ពេល​វា​រក​មើល​ឳពុក​របស់​វា​មិន​ឃើញ ។​ វា​ក៏​ឈប់ ដើម្បី​រក​មើល​ជុំវិញ​ខ្លួន​វា ហើយ​ក៏​ចាប់​ផ្តើម​ស្រែក​ឡើង​ថា “ប៉ា ប៉ា!” ឳពុក​របស់​វា​ក៏​ប្រញាប់​មក​រក​វា​ភ្លាម ហើយ​ចេមស៍ ដែល​ជា​ក្មេង​តូច​ម្នាក់​នេះ ក៏​ឈោង​ទៅ​រក​ដៃ​គាត់ ហើយ​គាត់​ក៏​ឱប​វា​យ៉ាង​ណែន ។​ ចេមស៍​​ក៏​បានស្ងប់​ចិត្ត​វិញ​ភ្លាម ។​

ព្រះ​គម្ពីរ​ពង្សាវ​តាក្សត្រ​ខ្សែ​ទីពីរ បាន​បក​ស្រាយ​អំពី​រឿង​របស់​ស្តេច​ហេសេគា ដែល​បាន​ឈោង​ទៅ​រក​ព្រះ ដើម្បី​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ(១៩:១៥) ។​​ ស្តេច​សានហេរីបនៃ​នគរ​អាសស៊ើរ បាន​គម្រាម​ស្តេច​ហេសេ-គា និង​រាស្រ្ត​នៃ​នគរ​យូដា​ថា “កុំ​ឲ្យ​ព្រះ​របស់​ផង​ឯង ដែល​ឯង​ទុក​ចិត្ត​នោះ បញ្ឆោត​ឯង … ឯង​បាន​ឮ​និយាយ​ពី​ការ​ដែល​ស្តេច​អាសស៊ើរ​បាន​ធ្វើ ដល់​ស្រុក​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ហើយ គឺ​ដែល​ទ្រង់​បាន​បំផ្លាញ​គេ​អស់​រលីង​ទៅ ដូច្នេះ តើ​ឯង​នឹង​បាន​រួច​ឬ”(ខ.១០-១១)។ ស្តេច​ហេសេគា​ក៏​​ចូល​ក្នុង​ព្រះ​វត្តមាន​ព្រះ​អម្ចាស់ ហើយ​អធិស្ឋាន​ទូល​សូម​កា​រ​ប្រោស​លោះ ដើម្បី “ឲ្យ​នគរ​ទាំង​អស់ក្នុង​លោកិយ​ បាន​ដឹងថា ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​ដ៏​ជា​ព្រះ”(ខ.១៤-១៩)។ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ក៏​ឆ្លើយ​តប​ការ​អធិស្ឋាន​នោះ ដោយ​ចាត់​ទេវតា​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ ឲ្យ​ប្រហារ​ពួក​​​ខ្មាំង​សត្រូវ ហើយ​ស្តេច​សាន​ហេរីប​ក៏​បាន​ដក​​ថយ​វិញ(ខ.២០-៣៦)។

បើ​សិន​ជា​អ្នក​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​មួយ ដែល​អ្នក​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ពី​ព្រះ នោះ​សូម​លើក​ដៃ​របស់​អ្នក​ឡើង​ ឈោង​​ទៅ​រក​ទ្រង់ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន​ចុះ…

គ្មានការថយក្រោយ

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​រថយន្ត​ម៉ាក​ហ្វត សាន់ដឺបឺត​(Ford Thunderbird) សារី​ឆ្នាំ១៩៦២ ជា​លើក​ដំបូង ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាប់​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​ឡាន​នេះ​តែ​ម្តង ។​ ឡាន​នេះ​មាន​រាង​ឆើត​ឆាយ ភ្លឺ​រលោង ។​ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​បាន​មើល​ឃើញ​ឡាន​ម៉ាក​នេះ នៅ​ហាង​លក់​រថយន្ត​ដែល​គេ​បា​​ន​ប្រើ​ហើយ ខ្ញុំ​ឃើញ​ផ្នែក​ខាង​ក្រៅ​របស់​វា​មាន​សភាព​ភ្លឺ​រលោង ហើយ​ផ្នែក​ខាង​ក្នុង​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​វា បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចាប់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ។​ ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា ឡាន​នេះគឺ​សម្រាប់​ខ្ញុំ​ហើយ ។​ ដូច​នេះ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បង់​ប្រាក់ ដើម្បី​ទិញ​ឡាន​ ជា​​ឡើង​ដំបូង ។​​

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ មាន​បញ្ហា​មួយ ដែល​បាន​បង្កប់​ខ្លួន​នៅ​ក្នុង​របស់​ទ្រព្យ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឲ្យ​តម្លៃ​យ៉ាង​ខ្លាំង​នេះ ។​ បន្ទាប់​ពី​​ខ្ញុំ​បាន​ទិញ​វា បាន​ពី​រ​ខែ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​អាច​បើក​វា​ទៅ​មុខ​បាន តែ​មិន​អាច​បើក​ថយ​ក្រោយ​បាន​ឡើយ ។​

ទោះ​​​បី​​ជា​ឡាន​មាន​បញ្ហា នៅ​ពេ​ល​វា​មិន​អាច​បើក​ថយ​ក្រោយ​ក៏​ដោយ ក៏​ជួន​កាល វា​ជា​​ការ​ប្រសើរ​ណាស់ ដែល​យើង​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ឡាន​ចាស់​របស់​ខ្ញុំ ខ្លះ​ៗ​​ដែរ ។​ យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ទៅ​មុខ​ជា​និច្ច ដោយ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ជីវិត​មាន​ការ​ត្រឡប់​ថយ​ក្រោយ​ឡើយ ។​​ នៅ​ក្នុង​ការ​ដើរ​ជា​មួ​យ​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​បដិសេធ មិន​ព្រម​ត្រឡប់​ថយ​ក្រោយ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បង្រៀន​ថា យើង​ត្រូវ “រត់​តម្រង់​ទៅ​ឯ​ទី”(ភីលីព ៣:១៤)។

ពួក​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រា​អែល​ប្រហែល​ជា​អាច​យក​គំរូ តាម​ប្រអប់​លេខ​របស់​ឡាន​ខ្ញុំ​ផង​ដែរ​ ។ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ ជំពូក១៦ ពួក​គេ​កំពុង​ប្រឈម​មុខ​នឹង​គ្រោះ​ថ្នាក់ ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ចង់​ឲ្យ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ត្រឡប់​ទៅ​រក​សភាព​ដើម​វិញ ។​ ទោះ​បីជា​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ​ជា​ច្រើន​​ក៏​ដោយ…

ចូរធ្វើជាអ្នកកាន់គ្រឿង​សាស្រ្តាវុធ

សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល និង​សាសន៍​ភីលីស្ទីន បាន​មាន​សង្រ្គាម​នឹង​គ្នា ។​ នៅ​ពេល​ស្តេច​សូល​សម្រាក នៅ​ក្រោម​ដើម​ទទឹម ជា​មួយ​នឹង​ពួក​ទ័ព​ទ្រង់ យ៉ូណាថាន និង​អ្នក​កាន់​គ្រឿង​សាស្រ្តា​វុធ​របស់​លោក ក៏​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​បន្ទាយ​ទ័ព​ស្ងាត់​ៗ ទៅ​មើល​បន្ទាយ​របស់​ខ្មាំង ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ឃើញ​ព្រះអម្ចាស់​ ច្បាំង​ជំនួស​ពួក​ខ្លួន ដោយ​លោក​​ជឿ​​ថា “​គ្មាន​​អ្វី​ឃាត់ឃាំង​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ដែល​ទ្រង់​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ ដោយសារ​មនុស្ស​ច្រើន ឬ​តិច​នោះ​ទេ”(១សាំយ៉ូអែល ១៤:៦)។

យ៉ូណាថាន និង​អ្នក​ជំនួយ​របស់​លោក ហៀប​នឹង​ឆ្លង​កាត់​ផ្លូវ ដែល​នៅ​ចន្លោះ​ជ្រល​ង​ភ្នំ​ខ្ពស់​ៗ​ពីរ ។ ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ​ដែល​ប្រដាប់​ដោយ​អាវុធ កំពុង​ប្រចាំ​ការ​នៅ​លើ​កំពូល​នៃ​ជ្រលង​ភ្នំ​ទាំង​សង​ខាង ។​ ពួក​គេ​មាន​គ្នា​តែ​ពីរ​នាក់​ប៉ុណ្ណោះ ក្នុង​ការ​ប្រឈម​មុខ​នឹង​ពួក​ទ័ព​សត្រូ​វ​ជា​ច្រើន​ដ៏​ ម្ល៉េះ ។​ នៅ​ពេល​យ៉ូណាថាន​ប្រាប់ថា លោក​នឹង​​ឡើង​រក​ពួក​សត្រូវ នៅ​លើ​ជ្រល​ង​ភ្នំ អ្នក​កាន់​គ្រឿង​សាស្ត្រា​វុធ​របស់​លោក​ មិន​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ឡើយ ។​ គាត់​បាន​សួរ​លោក​ថា “តើ​នេះ​ជា​បំណង​ចិត្ត​របស់​លោក​ឬ? សូម​សម្រេច​តាម​បំណង​ចិត្ត​លោក​ចុះ”(ខ.៧)។ ដូចនេះ​ អ្នក​ទាំង​ពីរ​ក៏​ឡើង​ជ្រលង​ភ្នំ​នោះ ហើយ​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រ​ង់​ក៏​បាន​ជួយ​ឲ្យ​ពួក​គេមាន​ជ័យ​ជម្នះ​លើ​ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ(ខ.៨-១៤)។ យើង​ត្រូវ​តែ​កោត​សរសើរ អ្នក​កាន់​គ្រឿង​សាស្ត្រា​វុធ​វ័យ​ក្មេង​ម្នាក់​នេះ ។​ គាត់​បាន​កាន់​​គ្រឿង​សាស្ត្រា​វុធ​ឡើង​ជ្រលង​ភ្នំ ហើយ​បាន​នៅ​ជាប់​ជាមួយ​យ៉ូណាថាន ដោយ​ដើរ​តាម​ជាប់​ពី​​ក្រោយ ហើយ​សម្លាប់​ពួក​ទ័ព​ដែល​យ៉ូណា​ថាន បាន​វាយ​ឲ្យ​របួស ។​

ពួកជំនុំ​ត្រូវ​ការ​អ្នក​ដឹកនាំ​ដែល​រឹង​មាំ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ប្រឈម​មុខ​នឹង​ខ្មាំង​សត្រូវ​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ប៉ុន្តែ យើង​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នកដឹកនាំ​ទាំង​នោះ ប្រឈម​មុខ​នឹង​ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ​​តែ​ឯក​​ឯង​ឡើយ ។​ ពួក​គេ​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ និង​ការ​គាំទ្រ​ពី​​មនុស្ស​​គ្រប់​​គ្នា នៅ​​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ…

ការលើកបន្ទុកធ្ងន់

ថ្ងៃមួយ​ខ្ញុំ​បា​ន​ឃើញ​កូន​ប្រុស​របស់​ខ្ញុំ កំពុង​ព្យាយាម​លើកដុំ​ដែក​ទម្ងន់​២​គីឡូក្រាម ឲ្យ​ខ្ពស់​ផុត​ក្បាល​របស់​វា ។ នេះ​ជា​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ដ៏​ធំ​ សម្រាប់​ក្មេង​ដែល​មាន​អាយុ​ពី​របី​ឆ្នាំ ។​ វា​អាច​លើក​ដុំ​ដែក​នោះ​ផុ​ត​ពី​ដី បាន​កម្ពស់​តែ​ពីរ​បី​សង់​ទីម៉ែត្រ​ទេ ប៉ុន្តែ កែ​វ​ភ្នែក​របស់​វា​បញ្ជាក់​អំពី​ការ​តាំង​ចិត្ត ហើយ​មុខ​របស់​វា​ក៏​ឡើង​ក្រហម ដោយសារ​ការ​ប្រឹង​លើក​នោះ ។​ ​ខ្ញុំ​ក៏ជួយ​លើក​វា ហើយ​យើង​ក៏​រួមគ្នា​លើក​ដុំ​ដែក​នោះ​ឡើង​លើ ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ពិដាន​ផ្ទះ ។​ ការ​លើក​ដុំ​ដែក មាន​ការ​ពិបាក​សម្រាប់​វា តែ​សម្រាប់​ខ្ញុំ គឺ​ងាយ​ស្រួល​ទេ ។​

នៅ​ពេល​យើង​មាន​កិច្ចកា​រដែល​ពិបាកៗ​ធ្វើ នោះ​ចូរ​យើង​គិត​ដល់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ចុះ ។​ នៅ​ពេល​ជីវិត​របស់​យើង​ហាក់​ដូច​ជា​មាន ​ទៅ​ដោយ​ទុក​លំបាក់​ជាច្រើន ដែល​កំពុង​វិល​វល់ នោះ​ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​អាច​ជួយ​យើង​យ៉ាង​ងាយ ទោះ​នោះ​ជា​ការឈឺ​ធ្មេញ ឬ​ជា​ការ​ឈ្មោះ​ប្រកែក​គ្នា​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ ឬ​ក៏​សូម្បី​តែ​ការ​លំបាក​ទាំង​អស់​នោះ​កើត​ឡើង ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ​ក៏​ដោយ ។​ ទ្រង់​អាច​ដោះ​ស្រា​​យ​អ្វី​ៗ​​​គ្រប់​​យ៉ាង ហេតុ​​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ទ្រង់​មាន​​បន្ទូល​ថា “អស់​អ្នក​ដែល​នឿយ​ព្រួយ ហើយ​ផ្ទុក​ធ្ងន់​អើយ ចូរ​មក​ឯ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឈប់​សំរាក​”​(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។

តើ​អ្នក​នឿយ​ហត់ ដោយសារ​បញ្ហា​ដែល​កើត​មាន​មិន​ចេះ​ចប់​​មិន​ចេះ​ហើយ​ឬ? តើ​អ្នក​មាន​ទុក្ខ​លំបាក ដោយ​ភាព​តប់​ប្រមល់ និង​ការ​ព្រួយ​បារ​ម្ភ​ឬ​? មាន​តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ ដែល​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ​ដ៏​ពិត ។​ ការ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​អម្ចាស់ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន នាំ​ឲ្យ​យើង​អាច​ផ្ទេរ​បន្ទុក​យើង ដល់​ទ្រង់ ដើម្បី​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ​ទ្រ​ទ្រង់​យើង​(ទំនុក​តម្កើង ៥៥:២២)។ នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ចូរ​ទូល​សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ​អ្នក ក្នុង​គ្រប់​ការ​ទាំង​អស់ចុះ ។…

ការឡើងទៅដល់កំពូល

អ្នក​មិន​ចង់​ឃើញ​គេ​ស​រសេ​រពាក្យ “ខ្វះ​សេ​ចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ” នៅ​ក្នុង​ក្រដាស​វាយ​តម្លៃ​ការងារ​របស់​អ្នក​​ឡើយ ។​ និយោជិត​ដែល​ខ្វះ​សេ​ចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ កម្រ​នឹង​បាន​ឡើង​ទៅ​​ដល់​មុខ​តំណែង​ខ្ពស់​​ជាង​​​​គេ​ នៅ​​​កន្លែង​ធ្វើ​ការ​របស់​ខ្លួន​​ណាស់ ។​ បើ​សិន​ជា​គ្មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ ដើម្បី​សម្រេច​ឲ្យ​បាន​កិច្ចការ​អ្វី​មួយ​ទេ នោះ​គឺ​មិន​អាច​សម្រេច​ការ​ធំ​បាន​ឡើយ ។​ ទោះជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ការ​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ​ក៏​មាន​គុណវិប្បត្តិ​ផង​ដែរ ។​ ជា​ញឹក​ញាប់ មនុស្ស​ដែល​​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ ចង់​លើក​តម្កើង​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​ខ្ពស់​ឡើង ជា​ជាង​ចង់​សម្រេច​កិច្ចការ ដែល​ជា​ប្រយោជន៍​ដ៏​ប្រសើរ​ដល់​អ្នក​ដទៃ ។​

នេះ​គឺ​ជា​បញ្ហា ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ជីវិត នៃ​ស្តេច​ជា​ច្រើន​អង្គ​នៃ​នគរ​អ៊ីស្រាអែល ដែល​រួម​មាន​ស្តេច​អង្គ​ទី​មួយ​ផង​ដែរ ។ ពី​ដើម​ឡើយ​ ស្តេច​សូល​ជា​មនុស្ស​ បន្ទាប​ខ្លួន ប៉ុន្តែ យូរ​ៗ​ទៅ ទ្រង់​ក៏​បាន​ចាត់​ទុក​មុខ​តំណែង​របស់​ទ្រង់​ ជា​កម្ម​សិទ្ធិ​ផ្តាច់​មុខ​របស់​ទ្រង់​តែ​ ម្តង ។​ ទ្រង់​បាន​ភ្លេច​ថា ព្រះ​បាន​ឲ្យ​ទ្រង់​បំពេញ​នូវ​កិច្ចការ​ដ៏​ពិសេស​មួយ ដើម្បី​ដឹក​នាំ​រាស្រ្ត​ជ្រើស​តាំង​របស់​ទ្រង់ តាម​របៀប ដែល​នឹង​នាំ​ឲ្យ​សាសន៍​ដទៃ​បាន​ស្គាល់​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ ។​ នៅ​ពេល​ព្រះ​ទ្រង់​ដក​ហូត​មុខ​តំណែង​ពី​ស្តេច​សូលចេញ ស្តេច​អង្គ​នេះ​ខ្វ​ល់​តែ​អំពី​ខ្លួន​ឯង​ប៉ុណ្ណោះ​(១សាំយ៉ូអែល ១៥:៣០)។

ក្នុង​ពិភព​លោក​នេះ សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ធំ ច្រើន​តែ​ជម្រុញ​មនុស្ស​ឲ្យ​ហ៊ាន​ធ្វើ​អ្វី​ក៏​ដោយ ឲ្យ​តែ​បាន​មុខ​តំណែង​ខ្ពស់ ដើម្បី​មាន​​អំណាច​​គ្រប់​​គ្រ​ង​លើ​អ្នក​ដទៃ ប៉ុន្តែ ព្រះ​​បាន​ត្រាស​ហៅ​រាស្រ្ត​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​រស់​នៅ​តាម​ផ្លូវ​ថ្មី​វិញ ។​ យើង​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី តាម​សេចក្តី​អំណួត​ឥត​ប្រយោជន៍​ឡើយ(ភីលីព ២:៣) ហើយ​​ត្រូវ​ឲ្យ​​យើង​ចោល​អស់​ទាំង​បន្ទុក និង​អំពើ​បាប ដែល​រុំ​យើង​ជុំវិញ​ជា​ងាយ​ម៉្លេះ​នោះ​ចេញ(ហេព្រើ ១២:១)។…

ការភ្លេចលក្ខណៈសម្បត្តិ

យុវជន​នៅ​ប្រទេស​ចិន ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​​ចាប់​ផ្តើម​ភ្លេចអំពី​របៀប​សរសេរ​តួរ​អក្សរ ដែល​មាន​ទៅ​ដោយ​អក្សរ​វិចិត្រ​សាស្រ្ត​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត របស់​ភាសា​នៃ​ប្រពៃណី​រ​បស់​ពួក​គេ ។​​ អ្នក​ខ្លះ​បាន​ហៅ​បាតុភូត​នេះ​ថា “ការភ្លេចលក្ខណៈសម្បត្តិ”។ ការ​ពេញ​និយ​ម​យ៉ាង​ខ្លាំង នៃ​ការ​ប្រើប្រាស់​កំព្យូទ័រ និង​ទូរស័ព្ទ​ឆ្លាត​វ័យ ជា​ញឹក​ញាប់ គឺ​​បញ្ជាក់​ប្រាប់​ថា ការ​សរ​សេរ​អក្សរ​ត្រូវ​បាន​គេ​មិ​ន​អើពើ ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​មិន​ចាំ​តួរ​អក្សរ​ដែល​ខ្លួន​បាន​រៀន​កាល​ពី​ក្មេង​ឡើយ ។​ មាន​យុរជន​ម្នា​ក់​បាន​និយាយ​ថា “មនុស្ស​យើង​មិន​សរសេរ​អក្សរ ដោយ​ដៃ​ទៀត​ឡើយ គឺ​លើកលែង​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ត្រូ​វ​សរសេរ​ឈ្មោះ និង​អាស័យ​ដ្ឋាន​ប៉ុណ្ណោះ”។​

អ្នក​ខ្លះហា​ក់ដូ​ច​ជា​មាន “ការ​ភ្លេច​លក្ខណៈសម្បត្តិ” មួយ​ប្រភេទ​ផ្សេង ទៀត។​ នៅ​ពេល​ពួក​គេ​ជួប​ប្រទះ​ស្ថានភាព​ដ៏​លំបាក ពួក​គេ​ហាក់​ដូច​ជា​ភ្លេច អំពី​ការ​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ ហើយ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ពួក​គេ​ក៏​ជ្រើស​រើស​ផ្លូវ​កាត់ ។​

ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ហៅ​លោក​យ៉ូប​ថា “​អ្នក​​ដែល​​គ្រប់​​លក្ខណ៍​​ ហើយ​​ទៀង​ត្រង់ ក៏​កោតខ្លាច​ដល់​ព្រះ ហើយ​ចៀស​ចេញ​ពី​សេចក្តី​អាក្រក់​ផង”(យ៉ូប ១:៨)។ ព្រះ​បាន​អនុញាត​ឲ្យ​សាតាំង​ដក​យក​ចេញ​ នូវ​អ្វី​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​លោក​យ៉ូប​មាន ដូច​ជា កូន​ៗ​របស់​គាត់ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ និង​សុខភាព​របស់​គា​ត់ ។​ តែ ទោះ​បី​​ជា​​លោក​យ៉ូប​បាន​ជួប​ប្រទះ​នឹង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​ឈឺ​ចាប់​ក៏​ដោយ ក៏​គាត់​មិន​ព្រម​ប្រមាថ​ព្រះ​ឡើយ ។​ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​ចែង​ថា “ក្នុង​គ្រប់​សេចក្តី​ទាំង​នោះ​យ៉ូប​មិន​បាន​ធ្វើ​បាប​ឡើយ ក៏​មិន​បាន​ប្រកាន់​ទោស​ដល់​ព្រះ​ដែរ(ខ.២២)”។​ សាតាំង​បាន​ព្យាយាម​បង្ហាញ​ថា លោក​យ៉ូប​មិ​ន​មែន​​​គ្រប់​លក្ខណ៍ ដូចដែល​ព្រះទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ទេ ប៉ុន្តែ វា​ត្រូវទទួលបរាជ័យ ។​

តើ​​អ្នក​ភ្លេច​​លក្ខណៈសម្បត្តិ​របស់​ខ្លួន​​ឬ ? ទេ លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​របស់​យើង…

ការធានាដ៏មានពរ

ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​ជជែក​គ្នា ជា​មួយ​សុភាព​បុរស​ម្នាក់ ដែល​ភិរិយា​របស់​គាត់​បានស្លាប់ គាត់​បាន​ចែក​ចាយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា មិត្ត​ភ័ក្រ​របស់​គាត់​ម្នាក់​បាន​និយាយ​​មក​កាន់គាត់​ថា “ខ្ញុំ​សូម​ជួយ​រំលែក​ទុក្ខ ចំពោះ​ការ​​បាត់​បង់​​ភរិយារបស់​អ្នក​”។ គាត់​ឆ្លើយ​ថា “អូ ខ្ញុំ​មិន​បាន​បាត់​បង់​គាត់​ទេ ។​ ខ្ញុំ​ដឹង​ច្បាស់ ថា​គាត់​នៅ​ទី​ណា​”​។​

អ្នក​ខ្លះ​ប្រ​ហែល​ជា​យល់​ថា ការ​ឆ្លើយ​តប​ដូច​នេះ ហាក់​ដូច​ជា​ក្លាហាន ឬ​ថែម​ទាំង​ខ្វះ​ការ​គួរ​សម ។​ ដោយ​សារ​មាន​ទ្រឹស្តី​ជា​ច្រើន បាន​ចែង​អំពី​ការអ្វី​ដែល​កើត​ឡើង បន្ទាប់​ពីការ​ស្លាប់​របស់​មនុស្ស នោះ​គេ​​អាច​ឆ្ងល់ ថា​តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​យើង​ អា​ចដឹ​ង​ច្បាស់ ថា​អ្នក​ជាទី​ស្រឡាញ់រ​បស់​យើង​​​​ទៅ​​ទី​ណា បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេ​​ស្លាប់ ឬតើ​​យើង​​នឹង​ទៅ​​ទី​ណា ​បន្ទាប់​​ពី​​យើង​ស្លាប់ ។​

ប៉ុន្តែ ត្រង់​ចំណុច​នេះ អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ត្រូវ​មាន​ទំនុក​ចិត្ត ។​ ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​បាន​ផ្តល់​ការ​ធានា​ដល់​យើង​ថា នៅ​ពេល​យើង​ស្លាប់ យើង​នឹង​បាន​ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​អម្ចាស់​នៃ​យើង​ភ្លាម​(២​កូរិនថូស ៥:៨)។ សូម​អរ​ព្រះគុណ​ទ្រង់ ព្រោះ​នេះ​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​ក្តីប្រាថ្នា​របស់​យើង​ប៉ុណ្ណោះ​ឡើ​យ ។​ ការ​ធានា​នេះ គឺ​មាន​ប្រភព​នៅ​ក្នុង​ប្រ​វត្តិ​ដ៏​ពិតនៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បា​ន​យាង​មក ហើយ​បាន​សុគត ដើម្បី​លប់​ចោល​​​ទោស​នៃ​អំពើ​បាប​របស់​យើង ដើម្បី​ឲ្យ​​យើង​ទទួល​​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​(រ៉ូម ៦:២៣)។ បន្ទាប់​មក ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា បន្ទាប់​ពី​យើង​ស្លាប់​ទៅ យើង​នឹងរស់ឡើងវិញ ព្រោះ​​ទ្រង់​​បាន​យាង​ចេញ​ពី​ផ្នូរ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​បាន​យាង​​ឡើ​ង​​ទៅ​​នគរស្ថាន​​សួគ៌វិញ គឺ​យាង​ទៅ​កន្លែង​ដែល​យើង​នឹង​បាន​ទៅ​ តាម​ការ​សន្យា​របស់​ទ្រង់ ។​ ទ្រង់​កំពុង​រៀប​ចំ​កន្លែង​សម្រាប់​យើង​(យ៉ូហាន ១៤:២)។

ដូចនេះ…

សេចក្តីមេត្តាករុណានៃព្រះ

ថ្ងៃនេះ​គឺ​ជា​ថ្ងៃ​រំឭក​ខួប​ទី​១១ នៃ​ការ​វាយ​ប្រហារ​ភារ​វៈ​កម្ម នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក នៅ​ថ្ងៃ​ទី ១១ កញ្ញា ២០០១ ។ គេ​ពិបាក​នឹង​គិត​អំពី​ថ្ងៃ​នោះ ដោយ​មិន​ស្រមៃ​​ឃើញ​​រូប​ភាព នៃ​ការ​វិនាស​ហិន​ហោច ទុក្ខ​ព្រួយ និង​ការ​បាត់​បង់ ដែល​មាន​ផល​ប៉ះ​ពាល់​ដល់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ក៏​ដូច​ជា​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល បន្ទាប់​ពី​ព្រឹត្តិការណ៍​ដ៏​សោក​សៅ​នោះ​បាន​កើត​ឡើង ។​ ការ​បាត់​បង់​ជីវិត​មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នា​ក់ បាន​រួម​​ផ្សំដោ​យ​ជម្រៅ​នៃ​ការ​បា​ត់​បង់ ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ជា​រួម ពោល​គឺ​ប្រទេស​ជាតិទាំង​មូល​មាន​អារម្មណ៍​ថា ​ខ្លួន​បាន​បាត់​បង់​សន្តិសុខ​​​ហើយ ។​ ទុក្ខ​ព្រួយ​ដោយ​សារ​ការ​បាត់​បង់​ផ្ទាល់​ខ្លួន និង​ជា​រួម នឹង​នៅ​តែ​​ដក់​ជាប់​នៅ​ក្នុង​ការ​ចង​ចាំ អំពី​ព្រឹត្តិការណ៍​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ។​

ហេតុការណ៍​ដ៏រ​​ន្ធត់​នោះ គឺ​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ការ​ចង​ចាំ​ដ៏​ឈឺ​ចាប់ នៃ​​ថ្ងៃ​ទី ១១ កញ្ញា ប៉ុណ្ណោះ​ឡើយ​ ។​ វា​ក៏​បាន​រំឭក​ខួប​នៃ​ការ​ស្លាប់​នៃ​ឳពុក​ក្មេក​របស់​ខ្ញុំ​ផង​ដែរ ។ ការ​បាត់​បង់​ជីវិត​របស់​ជីម(Jim) បាន​ដក់​ជាប់​យ៉ាង​ជ្រៅ ក្នុង​អារម្មណ៍​នៃ​គ្រួសារ​របស់​យើង និង​ក្នុង​ចំណោម​មិត្ត​ភ័ក្រ​របស់​គាត់ ។​

ទោះ​បី​ជា​យើង​ជួប​ប្រទះ​នឹង​ទុក្ខ​ព្រួយ​ប្រភេទ​ណា​ក៏ដោយ ក៏​មាន​តែ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ដ៏​ពិត​តែ​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​នៃ​សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា​នៃ​ព្រះ ។​ នៅ​ពេល​ស្តេច​ដា​វីឌ​មាន​ការ​ឈឺ​ចិត្ត ទ្រង់​អធិស្ឋាន​ដល់​ព្រះ​ថា “ឱ​​ព្រះ​យេហូវ៉ា​​អើយ សូម​ប្រោស​មេត្តា​ចំពោះ​ទូលបង្គំ ដ្បិត​ទូលបង្គំ​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក ភ្នែក​ទូលបង្គំ​កាន់​តែ​ខ្សោយ​ទៅ ដោយ​សេចក្តី​សោយ​សោក ព្រម​ទាំង​ចិត្ត និង​ខ្លួន​ប្រាណ​នៃ​ទូលបង្គំ​ផង”(ទំនុកតម្កើង ៣១:៩)។ មាន​តែ​​​ក្នុង​សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា​នៃ​ព្រះ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​យើង​អាច​រក​បានការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដល់​ការ​ឈឺចាប់ និង​រក​បាន​សន្តិភាព​សម្រាប់​ចិត្ត​របស់​យើង…